Resmen baya uzun bir moladan sonra yine burdayim. Bilmiyorum niye. Okuyan kimse yok zaten, blog hakkinda tek bildigim bu. Zaten burasi kendi blogumuz ama burdan baska kisilel blogumuz daha var. Orasi tabi daha eglenceli buraya göre. Ama burda yaziyoruz, belki birileri okur umuduyla. Hem burada kimliklerimizde belli degil, birileri ifsa edene kadar gizli tutuyoruz. Hic kimse olmamak bu konularda ic rahatlatici olabiliyor bence. Bazen kimlik degistirmek istiyorum. Artik kendim olmamak ve cevremdeki insanlarin artik bana yabanci olmalarini istiyorum. Benim taninmadigim bir yerlere gitmek istiyorum yeni bi hayata baslamak istiyorum, hic bir yerde uzu süre kalmamak ve dünya turuna cikmak istiyorum. Sonra kendi kendime biz fakiriz lan diyorum, hayallerim hayal olmakla kaliyor. Suan kendimi birden bire iyi hissettim, yazinca insan hakkatten icini bosaltabiliyor. Gerci icimde gecenlerin binde biri bile etmey buraya aktardiklarim ama rahatliyorum iste.
Okuyan var mi? Suan kendimi dünyada kalan son kisi gibi hissettim. sanki daha yasayan insan var mi diye arastiriyorum burada. Filmlerde olur ya hani radyodan sürekli anonslar yapilir, 'Ben bir efsaneyim' filmini herkes izlemistir, harika bir film. Öyle hissettim kendimi. Ama simdi kendime diyorum ki, dünya insanlarla dolu, ama yine de senin yazini okuyan bir kisi yok. Kim google'da benden baska bu blogu aratmak icin klavyeye basar ki parmaklarini. Yok yani düsünemiyorum. Ha okuyosaniz da cok süper bi haber, bi yorum birakin da yalniz olmadigimizi bileyim. Istatiklere bakiyorum da bi benim tikladiklarim, bir de diger blogger arkadasimin tikladiklarini görebiliyorum. Baska tik alamadik heralde :( Olsun ya napalim, biz rahatliyoruz buraya yazarken bu hissi tatmak bile güzel. Bir daha ki sefer yine yazicam, eger bunu okuduysaniz diger yazida bulusmak dilegiyle, ha birde bugün kadir gecesi. Mübarek olsun :)
